Sing a long.

Nagyosi muna ako sa ilalim ng MRT Ayala Station para magmuni-muni. Masyado pang mainit kaya nakakatamad pang umuwi. Hindi lang ako ang nagyoyosi sa madilim na lugar na iyon, kundi isang pulutong ng mga taong nagpapahirap sa kanya-kanya nilang baga. Ang iba'y may mga kasamang kasintahan at mga kaibigan. May iba namang kagaya ko na nag-iisa lang. Nakasandal lang ako sa isang tahimik na sulok habang ibinubuga ang usok pababa. Pagkatapos hithitin ang huling nikutin ay agad rin akong umahon para maghintay ng bus.

Iba talaga kapag natiya-tiyambahan ka ng swerte. Hindi na ako naghintay ng matagal dahil nakakita agad ako ng bus na diretso sa Kabite. Hindi na ako mahihirapang bumaba pa sa may Taft para maghintay nanaman ng masasakyan. Pagpasok ay napansin ko kaagad ang bilang ng mga bakanteng upuan. Okupado na ang lahat ng nasa bandang bintana. Sayang, 'yun pa naman ang paborito kong pwesto. Naghahanap na ako ng pinakamaganda at pinakakomportableng mapupwestuhan nang mapansin kong may nag-iisa pa palang bakante sa tabi ng bintana. Sabi ko nga kanina, iba talaga kapag natiyempuhan ka ng swerte. May makakatabi pa kong magandang babae.

Napansin kong ayaw niya sa may bintana. Hindi ko lang maisip kung bakit. Tumayo ako sa harapan niya at sumenyas para makadaan at makaupo na. "Excuse me, miss." Ngumiti lang siya at umusog nang kaunti, saktong-sakto lang para makadaan ako. Pagkaupong-pagkaupo ko ay ipinagpatuloy niya ang kanyang pagkain.

Napansin kong parang walang lumalabas na lamig sa aircon kaya inayos ko ang mga ito. Habang tinitimpla ang anggulo at ang lakas ng ibubuga nitong hangin, napansin kong nakatingin sa kinakalikot kong aircon itong katabi kong babae.

"Ayaw mo ba ng aircon?", malumanay kong tanong.

"Hindi naman. Okay lang.", matipid niya namang tugon.

Saktong-sakto ang ginaw at komportableng-komportable ang pagkakaupo ko. Dinukot ko ang cellphone ko sa bag at saka isinaksak sa mga tenga ang earphone. Sinuot ko ang baon kong jacket at pumuwesto na para sana matulog nang muli ay mapansin ko itong katabi ko na tila hindi mapakali. Palinga-linga at para bang may gustong sabihin. Tinanggal ko ang earphone sa kaliwang tenga ko at iniabot ko sa kanya.

"Ano 'to?" makikita mo sa kanyang magandang mukha ang pagtataka.

"Sounds muna tayo para hindi ka mainip." kaagapay ng matipid kong ngiti. "Kaso radyo lang 'to."

Tinanggap niya. Ngumiti lang siya.

Sumandal akong muli sa bintana, nakaharap sa labas, at pinapanood ang mga rumaragasang bus at mga pribadong sasakyan. Sinusubukan kong umisip ng mga paksang magandang buksan para sa mga ganitong tagpo. Mga kwentong hindi nakakailang pag-usapan sa kagaya namin na parehong estranghero.

"Ano nga pala 'yung kinakain mo kanina, ngayon lang kasi ako nakakita nun eh." muli kong baling.

"Ahh ito? Shing-aling." habang iniaabot sa akin ang supot. "Gusto mo?"

"Bakit hindi mo inubos? Ayaw mo na?

"Masyadong maalat eh."

Nag-uumpisa nang umandar ang gulong ng aming usapan. Unti-unti nang gumagana nang malaya ang aming mga utak para sa mga tanong at kwento na maaari naming paghatian, kaagapay ng aming malumanay na bibig na siyang nagsisiwalat ng aming mga saloobin at mga opinyon sa mga bagay-bagay. Bumibilis ang oras ngunit hindi ito kapansin-pansin. Ilang beses ko rin siyang napangiti at napatawa at ganun rin naman siya sa akin.

"Donny." habang iniaabot ko ang aking kanang palad.

"Kanina pa tayo nagkukwentuhan, hindi pa pala natin alam ang mga pangalan natin. Marj." nakangiti siyang nakipagkamay.

"So, bakit mag-isa ka lang?"

"Ngayon? Ahh. Wala kasi 'yung boyfriend ko. May trabaho pa ng hanggang 7pm. Kaya nauna na ako."

Hindi ko na natandaan ang mga sumunod na nangyari, maliban sa letratong naiwan sa aking isipan. Letrato niya, habang naglalakad palayo sa ilalim ng ulan.

Hinintay ko siyang lumingon, pero umandar na ang bus na sinasakyan ko.

Tapos nagjakol ako pag-uwi.

Ipilit natin.

Nitong nakaraan lang eh napagkwentuhan namin ng mga bago kong vhezzzy ang tungkol sa mga dream wedding namin. Hindi naman talaga namin siya "napagkwentuhan". Napag-usapan lang namin nung minsang naglaro kami nung larong hindi baduy.

Wala pa sa isip ko ang pag-aasawa. Sarili ko nga eh hindi ko mapakain ng maayos, mag-aanak pa ba ko ng sampu? Siyam na lang siguro, pwede pa. Pero ang pagkakaroon siguro ng pamilya ang ultimate pangarap ko with flying colors. Hindi ko alam kung bakit, pero maiintindihan niyo naman siguro dahil katulad ko, gusto niyo rin namang magkaroon ng sarili niyong pamilya. 'Yun bang mumurahin mo sa umaga dahil wala kayong almusal. Biro lang.

'Di rin naman ako mahilig sa bata. Sa katunayan nga eh buwisit na buwisit ako sa mga kabataan lalo na 'yung ubod ng kukulit. 'Yun bang kulit na hindi na kyut. May mga kulit kasing nakakatuwa. Katulad nung kulit ng naglalambing. 'Yung babatuhin ka ng bola sa mukha pagkatapos ay hahagalpak siya sa katatawa. Bola ng bowling pre. Hindi kyut 'yung pre. Hindi kyut. Pero kung 'yung isang 'bata' ang pag-uusapan...naku.

Ang pagpapamilya ay karaniwang nag-uumpisa sa kasal. Pero sa panahon ngayon, may apo ka na eh hindi pa kayo kasal ng iniirog mo. Sabi nga run sa isang old school na kasabihan, "Ang pag-aasawa ay hindi parang kaning isusubo mo, at mauubo ka kapag nabulunan ka kasi matakaw ka." Pagpapatahi pa lang ng mga costume na gagamitin niyo sa kasal, makati na sa bulsa. 'Yung pambili pa ng mga prutas, paputok, kare-kare, buko juice, condom, at alak, naku, matinding gastos. 'Yung bus pa na gagamitin nung babae papunta sa simbahan. O 'di ba? Kailangan ng matinding preperasyon 'yan. Kaya totoo nga 'yung lumang kasabihan na, "Ang pag-aasawa ay hindi parang kanin na isusubo mo, tapos magtatae ka kasi panis na 'yung kinain mong kare-kare."

Pero kung nagkataong medyo nakaluluwag naman ako sa buhay at kaya ko namang tustusan ang kahit anong trip kong kasal, gagawin ko. Meron akong ilang magaganda at bagong ideya para sa kasal. Masyado na kasing gasgas at baduy 'yung mga beach wedding, at garden wedding. Kung natupad ko lang sana 'yung pangarap kong maging astronaut, siguradong ako ang kauna-unahang magpapa-Mars wedding. Kaso hindi naman ako naging astronaut kaya sayang. Dahil nasa IT field naman ako, swak na siguro 'yung computer shop wedding. Medyo creepy siguro 'yung kasal nung mga embalsamador, ano?

Gusto ko sanang ikwento dito 'yung matinding ideya ni Mary Jane eh, 'yung mall wedding? Kaso baduy eh.

Kayo? Anong dream wedding niyo? 'Yung hindi baduy ah. *kindat*