Pangako

Sa isang pitik lang ng mga mahahaba niyang daliri ay lumabas ang isang lalaking lubos niyang kawangis. Sa ilong, sa mata, sa hugis at talas ng panga, at sa nipis at haba ng buhok, walang pinagkaiba. Maliban na lamang siguro sa isa: wala itong buhay. Inihiga niya ito sa malamig na sahig ng banyo at saka pinaikutan ng kung anu-anong gamot. Lumabas siya ng kwarto at muli, ipinitik ang kanyang mga daliri at mabilis na naglaho.

---

Isang simpleng pag-alala ang naganap kinagabihan. Walang masyadong maririnig bukod sa tunog ng tubig-ulang humahampas sa makalawang na yero at ang tahol ng mga agresibong aso. Sa bukana ng mumunting tahanan ay nakalagak ang yayat at putlang labi ng binatilyo, nakapikit na tila himbing na himbing sa puti at manipis na kahong gawa sa mumurahing kahoy.

Dahan-dahan siyang lumapit sa bangkay, ipinatong ang mga siko sa salamin at saka umusal ng mga panalanging walang sinuman ang nakaka-intindi. Taimtim. Tahimik. Pagkatapos ay tumayo siya ng matuwid, tumalikod at napansing walang sinumang naroon sa kanyang huling burol.

---

Pagmulat ng kanyang mga mata'y nasa tuktok na siya ng isang mataas na bundok. Masyadong manipis ang hangin. Malusog na kumpol ng usok ang kumakawala sa kanyang bibig sa tuwing siya'y magbubuntong hininga. Tumayo siya sa bingit ng talampas. Itinaas ang kamay. Mataas na mataas. Mataas na mataas. Itinaas niya ang kamay, pati na rin ang kanyang nanlalamig na noo. Nakataas lang ang kanyang mga kamay. Nilasap niya ang nipis ng hangin, ang mga natitirang gunita, at ang mga mantsa ng luha sa pisnging dali-daling natuyo.

Maya-maya pa'y nagkakalat na ang dugo.