May I go out?

Galing ako noon sa pagdiriwang ng ika-dalawampu't isang kaarawan ng isang kaibigan. Syempre hindi mawawala ang inuman doon kaya nang dahil sa hangober, halos tatlong araw akong tumira sa kanila. Syempre hindi lang dahil sa hangober 'yun, dahil rin siguro sa katamaran.

Pag-uwi ko, nakasabay ko sa jeep ang isang dating kaklase. Nagtuturo siya ngayon sa isang kolehiyo. Nagkamustahan at nagkatanungan kung nagbayad na ba ng pamasahe ang isa't-isa. Hindi na ako nagulat nang tanungin niya kung saan ako nagtatrabaho ngayon...

"Sa bahay parin.", matipid kung tugon.

Naikwento niya na nangangailangan raw sila ngayon ng karagdagang tao. Kailangan raw nila ng karagdagang magtuturo ng Basic Web Design. Kung gusto ko raw, bakit hindi ko subukan. Ngumiti lang ako at hindi sumagot.

Isa sa mga ayaw kong trabaho ay 'yung kinakailangang humarap at makipag-usap sa tao. Hindi ako komportable. Kaya nga ayaw kong mag-call center dahil ayokong nakikipag-usap sa mga tao, magturo pa kaya?! Ni sa hinagap ay hindi ko nakita ang sarili kong nakapustura, nakatayo, at nagsasalita sa harap ng maraming estudyante.

Pero simula ng matanggap ko ang imbitasyong iyon, hindi ko maiwasang iguhit sa aking isipan kung ano ang magiging eksena kung sakaling makapasa at makapasok nga ako bilang tagapagturo. Mauutal kaya ako? Mangingisi? Seseryosohin kaya ako ng mga magiging estudyante ko, o babatuhin lang ako ng mga ginusot na papel? Pakikinggan kaya nila ako? May maganda at sexy kaya akong magiging estudyante? Ang mga ganyang tanong ang bumabagabag sa'kin bago ako matulog.

"Sige, magpapasa ako ng resume. Susubukan ko.", sagot ko sakanya kaagapay ng isang matipid na ngiti.