Siguro.

Hindi ko sinasadyang makitang muli ang mga larawan. Hindi na ako nanibago sa hugis at sukat ng ngiti, ang anggulo ng mukha, ang tikwas at indayog ng buhok na nakunan ng letrato, at ang mga matang mapupungay na akala mo'y palaging inaantok. Hindi ko pinigilan ang sarili sa pagtingin-tingin.

Patuloy lang ang pagtitig ko sa mukha niya. Hindi ko na namalayan kung nakailang larawan na ba ako. Bigla akong napahinto ng umabot ako sa larawan kung saan magkatabi kaming nakaupo sa parke, sa ilalim ng puno ng bubot na niyog. Pinikit ko ang ang aking mga mata. Pinilit kong alalahanin ang damdamin. Hinukay ko sa aking pagod na isipan ang mga detalye kung ano nga ba ang pakiramdam ng maupo sa tabi niya, habang hawak ang malalambot at maliliit na palad at ang ulong bahagyang nakasandal sa aking mga balikat. Sinubukan kong tandaan kung dalisay nga ba ang pag-ibig na dumaloy sa ating koneksyon, sa ating mga ugat, at sa ating mga puso. Pinilit kong alalahanin. Pinilit ko.

Pero wala akong maalala.

Dumilat ako't iniwan ang lamesa ng nakangiti at payapa.