Meh.

Mahirap talagang sumakay sa bus na tayuan, puta, lalo na kapag inaantok ka.

Eh dahil nga umuulan kanina kaya napilitan na rin akong sumampa dun sa dumaang bus na biyaheng Indang, Trece. Ayoko namang magpabasa dun na parang aktibistang binumbero at pagsilip ko naman mula sa bintana eh mukhang may mauupuan pa kaya nakumbinsi ko ang sarili kong sumakay na.

Tayuan pala ang drama dito. Sabi nung kundoktor makakaupo pa raw. Puta, makakaapak, pwede pa. Pero ayos na 'to, sabi ko sa sarili ko. Mawawala ang antok ko kapag nakatayo. Bukod sa matinding paghawak ko sa mga upuan para 'wag tumalsik kapag biglang pumreno 'yung bus, hindi din ako kumportable sa suot kong sapatos. Basang-basa na kasi ang paa ko. May dala pa kong payong. Puta, hassle.

Maya-maya pa'y parang nahi-hypnotize na ko. Unti-unting bumabagsak 'yung mata ko. At muntik na ring humampas ang mukha ko sa mga sandalan ng upuan. Tsk, kinailangang kong higpitan ang kapit at sampal-sampalin ang sarili ko para magising.

At muntik nanaman akong humampas sa sahig.

Iretableng-iretable na ako dahil bukod sa nararamdaman kong antok at ngalay sa pagtayo eh nakikisabay pa 'tong trapik. Halos trenta minutos nakatengga tapos wala pang isang minuto 'yung pag-usad. Nakakagago pa 'yung libreng panuorin sa bus, pota, nakakaantok.

Wala naman, dito lang naman iikot 'tong kwento na 'to, kung paano ko nilampasan ang hirap na hatid ng pagtiis sa antok mo para lang 'wag kang mauntog sa kung saan-saang kanto, at kung gaano ako natuwa nung nagkaron ng bakanteng upuan at nakatulog na ko sa wakas.

Lumampas ako sa babaan.